شهر در روز تجمع | پایگاه خبری تحلیلی نیوز

غرفه‌های فرهنگی هم حضور داشتند مثلا غرفه‌‌ی طلایه‌داران عفاف که کتاب می‌فروختند. علاوه بر فروش کتاب مسئول غرفه در مورد دوره‌های تبیین عفاف و حجاب و سایر دوره‌های آموزشی موسسه‌ی فرهنگی هنری کاربردی خیبر نیز به رهگذران توضیح می‌داد. مسئول غرفه که زنی سی‌و‌چند ساله بود می‌گفت در پایان گذراندن دوره‌ی تبیین عفاف و حجاب و کسب مدرک دانش‌آموختگان را به مدرسه‌ها یا مکان‌های دیگر می‌فرستند و جنبه‌ی مالی و کسب درآمد هم می‌تواند داشته باشد.

چند نفر پلاکارد به دست بالای داربست‌ها نشسته بودند. 

موکبی آن طرف میدان شربت به مردم می‌داد که نزدیک به انتهای مراسم شلوغ و شلوغ‌تر می‌شد.

میان تجمع‌کنندگان در دست بعضی‌ها ویژه‌نامه‌ای خاص این تجمع از روزنامه‌ی همشهری، روزنامه‌ی شهرداری تهران، بود. در صفحه‌ی اول این ویژه‌نامه شمایل دخترانی که موسوم به دختران خیابان انقلاب بودند را ایستاده بر چکمه‌های رضاخان کشیده بود و چنین تیتری زده بود: “بی‌حجابی اجباری تکرار نخواهد شد”.

میدان خلوت‌تر می‌شد و مردم این پا و آن پا می‌کردند که به خانه‌هایشان برگردند. زنی چادری کنار یکی از داربست‌ها بساط کوچک خود را پهن کرد؛ زعفران و هل و لیمو عمانی می‌فروخت.

با رفتگری در کنار یک داربست صحبت می‌کردم؛ می‌گفت از ایثارگران زمان جنگ است و در پاسخ به این سوال که آیا حقی برای معترضین حجاب هم قائل است یا خیر می‌گفت این فرمان خداست و باید رعایت شود.

پیرمردی کنار ما ایستاده بود و می‌گفت این سوال در سطح یک رفتگر نیست؛ نباید از او بپرسی! خودش هم به این سوال جواب صریح و مستقیمی نداد ولی از بی‌حجابی‌هایی که در خیابان‌ها دیده بود گلایه‌مند بود. پیرمرد در پاسخ به این پرسش من که شاید معترضین هم جزئی از خانواده‌ی شهدا باشند می‌گفت حجاب را باید به پاس خون شهیدان رعایت کنند و این‌ها هم که در خیابان می‌بينيد يا جزو خانواده‌‌های شهيد نيستند و یا از جمع آن‌ها طرد شده‌اند.

مردی سی‌و‌چندساله وارد گفتگوی ما شد. او می‌گفت ما چندصد هزار شهید برای این نظام و انقلاب داد‌ه‌ایم معترضین سه‌هزار شهید بدهند بعد ادعا کنند.

با دختر 14ساله‌ی نوجوانی در یکی از خروجی‌های میدان نیز مصاحبه کردم؛ می‌گفت دلش می‌سوزد برای شهدای بسیاری که از این سمت کشته شدند و تعدادی که از سمت معترضین کشته شدند. در پاسخ به سوال اصلی من هم می‌گفت شاید بعضی حق‌ها ناحق باشد.

گوشه‌ی دیگری از میدان دو رفتگر مسن نشسته بودند؛ یکی از آنها در پاسخ به سوال اصلی من می‌گفت: به نظر من هر کسی می‌تونه باحجاب یا بی‌حجاب باشه! به نظرم حق دارن! ولی خب خیلیا نظر من رو ندارن؛ نمی‌دونم چی درسته. از دوستش که کنار او نشسته بود همین سوال را کردم؛ گفت نظری ندارم و رو برگرداند. دوستش با تلخند گفت: می‌ترسه! الان نمیشه حرف زد.

در بازگشت از میدان امام حسین دختران نوجوانی کنار خیابان انقلاب در انتظار اتوبوس نشسته بودند سایرین هم منتظر اتوبوس‌های خاصی بودند که قرار بود دنبال آن‌ها بیاید. 

جلوتر جمعیتی که از تجمع بازمی‌گشتند با دختری بی‌حجاب و پسر 22 یا 23ساله‌ی همراهش که روی ترک موتور نشسته بودند درگیر شده بودند. مرد مسنی میانه‌ی دعوا ایستاد؛ تجمع‌کنندگان عصبانی را با خواهش کنار زد و از موتوری هم خواست که زودتر از آنجا برود. ترافیک بود؛ موتوری چند قدم که جلوتر رفت باز چند نفر به او حمله کردند؛ بعضی از سمت پیاده‌رو بطری‌های آب معدنی‌شان را سمت او پرتاب کردند. مرد میانه‌ی میدان باز اصرار کرد که هرچه سریع‌تر برود و جمعیت را هم آرام کرد. با رفتن موتوری جمعیت تهییج شدند و شعار “مرگ بر بی‌حجاب” دادند.

بازگشت، مترو امام حسین

در بازگشت، در مترو امام حسین زنی روی راه‌پله فریادش بلند بود و همین‌طور که پله‌ها را بالا می‌آمد با چند زن چادری بحث می‌کرد و چنین جملاتی می‌گفت: به تو چه ربطی داره؟! سر نمی‌کنم ببینم میخوای…( چیکار کنی؟)

کنار یکی از مغازه‌های مترو ایستادم و با مشتری و مغازه‌دار حرف زدم و از برخوردهایی که امروز در مترو دیده‌اند پرسیدم. مغازه‌دار که جوابی نداد؛ مشتری هم که مرد مسنی بود گفت: خانم من چیزی ندیدم ولی مردم می‌ترسن حرفی بزنن اگر هم چیزی دیده باشن؛ الآن دوره، دوره‌ی آزاد حرف زدن نیست!

سکوی امام حسین به سمت فرهنگسرا عده‌ای دور یک ردیف صندلی که زنی دستفروش روی آن خوابیده و دچار رعشه شده بود جمع شده بودند. زنی می‌گفت درگیری لفظی بر سر حجاب در قطار قبلی اتفاق افتاده و این زن هم دچار حمله‌ی عصبی شده. زنی چادری انگار روایت دیگری از اتفاق داشت. دستفروشی در سکوی مقابل تکذیب می‌کرد و زیر لب فحش می‌داد.

در سکوی مقابل دختر جوانی با صدای خیلی آرام به بعضی از مسافران تذکر حجاب می‌داد و عبور می‌کرد. نامش فائزه بود و می‌گفت پیش از تجمع میدان امام حسین در تحصن جلوی قوه‌ی قضائیه حضور داشته است؛ تحصنی که مدت‌هاست وجود دارد و حتی عکس‌های متحصنینی که شب هم آنجا حضور دارند را در کانال تحصن مردمی در ایتا می‌خواست به من نشان دهد. 

او حجاب را بیشتر از یک فریضه‌ی دینی می‌دانست و عقیده داشت بیشتر سیاسی است. از او راجع به این پرسیدم که آیا حقی برای آنان که نمی‌خواهند حجاب داشته باشند و در اعتراضات هم شرکت داشته‌اند هم قائل است یا خیر؛ در پاسخ می‌گفت انتهای حرف شما رفراندوم است که در هیچ کشوری بر سر هر موضوعی در قانون یک کشور رفراندوم برگزار نمی‌کنند. فائزه در ادامه‌ی حرف‌هایش می‌گفت: این معترضین هم خواهران و برادران من هستن. اینا خودشون متوجه نیستن که این آزادی بر علیه خودشون و خانواده‌هاشونه. من حاضرم تا پای جونم هم برم برای خاطر همونا.

زنی که در واگن مترو روی زمین نشسته بود می‌گفت: این‌ها حجاب براشون مهم نیست والا اینطوری تذکر نمیدادن! تو بی‌آ‌ر‌تی یه خانم چادری برگشت به یه دختر نوجوون گفت فاحشه! من هم بهش گفتم این راهش نیست تا رسید به درگیری؛ می‌خواست من‌و بزنه خانم! بهش گفتم مادرنزاییده کسی بزنه تو صورت من…خانمای بی‌آر‌تی بیرونش کردن! ولی هرکسی رو تو قبر خودش می‌خوابونن نمیتونن که مردم رو به زور ببرن بهشت!

خانمی چادری که گوشه‌ای ساکت ایستاده بود و همه‌‌ی این گفت‌وگوها را گوش میداد قطار که ایستاد زمان پیاده شدن به خانمی که روی زمین نشسته بود گفت: خانم آدم یا متدینه یا نیست!

زنی که در کنج واگن روسری بلندی را سختگیرانه سر کرده بود سررشته‌ی بحث را در دست گرفت: خانم منی که اینجا نشسته‌ام جزو رتبه‌های برتر کنکور هنر بودم؛ خیلی درس خوندم؛ توی رشته‌ام اسم و رسمی دارم به شما میگم همه‌ی اینا سرکاریه! بحثِ “برای بوسیدن” و این حرفا نیست؛ یعنی الآن نمی‌بوسن؟! ما سعادت آباد زندگی می‌کنیم؛ جلوی پنجره‌ی خونه‌ی ما بوسه که سهله؛ سکس گروهی هم تو ماشینشون می‌کنن! ما جوون بودیم سیاسی‌مون کردن الان فهمیدم سرکار بودم! چی شد؟! شما سر کار نرید! من الان کارمند صدا و سیمااَم. همه‌ی شما صدا و سیما رو به بدنامی و دروغ می‌شناسید؛ ظاهرشون هم خیلی محجبه و دیندار نشون میدن ولی اینطور نیست من همونجا آدم می‌شناسم که علیه حجاب تبلیغ می‌کنه!

بازگشت، یکی از محلات تهران، هشت شب

این گزارش همانطور که شروعش محدود به میدان امام حسین نبود و نگاهی به تمام شهر در کنار میدان امام حسین و تجمع‌کنندگانش انداخت پایانش هم محدود نمی‌ماند. در مسیر بازگشت، در یکی از محلات دور از مرکز شهر، هشت شب از پنجره‌ی تعداد معدودی از ساختمان‌ها صدای شعار می‌آمد.

انتهای پیام