غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار نیوز قرار داده است، نوشت:
ماجرای تعیین دستمزد کارگران از آن قصه‌های پر غصه‌ای است که در واپسین روزهای اسفند رقم می خورد و کام کارگر را در نوروز تلخ می کند. چنان تلخ که به تلخ گویی آنان هم می انجامد. تا جایی که شاهد “دعای منفی” در کلام شان می شویم. من اسمِ دقیق‌اش را به احترام این روزهای رمضانی و نوروزی نمی نویسم. معنای “دعای منفی” برای همه آشکار است!
قرار بود شورای عالی کار سه جانبه باشد اما متاسفانه این مثلث، دو ضلعی شده است! یک ضلع فربه و قدرتمند شامل کارفرمایان و دولت است و یک ضلع لاغر هم به نام کارگران. به اسم سه جانبه گرایی، دوجانبه گرایی می شود تا جایی که بی امضای نمایندگان بخش کارگری، مصوبه اعلام و ابلاغ می گردد.
دولتی ها به جیب خود و دریافتی های خود و حال خود نگاه می کنند و بر همان قیاس رفتار می کنند. می بینند ردیف اول فیش شان، مثلا 7 میلیون است اما دریافتی شان خیلی بیشتر از این رقم. کلی حاشیه دریافتی دارند. ساعت ها اضافه کاری می گیرند بی آن که کاری انجام شود. لابد می پندارند، کارگری هم همین است اما نمی دانند کارگر، دقیقا همانی را می گیرد که به عنوان حداقل مزد یا سایر سطوح مصوب می شود.
بعد جدول کسورات است که باز می شود. دولتی ها(کشوری ها و لشکری)، حتی بازنشستگان شان از کلی امتیاز استفاده می کنند که کارگر به خواب هم نمی بیند. دو بنده خدا که یکی بازنشسته تامین اجتماعی بود و یکی کشوری، وقتی فیش‌هاشان را مقایسه می کردند، در اولی از اصل حکم دو آیتم کسر می کرد اما دومی به مناسبت های مختلف، دریافتی مازاد بر حُکم داشت. این هم یعنی بازنشسته کارگری و کارمندی هم روزگارشان متفاوت است.
عملا همیشه وضع کارمندان از کارگران بهتر است حال آنکه میزان کار مفید کارگر خیلی بیشتر است. کارگر نمی تواند کار امروز را به فردا حواله دهد. صاحب کار دارد که مو را از ماست می کشد. کارگر رابطه ای با بیت المال ندارد. سفره اش بوی نفت نمی دهد.”نان از عمل خویش می خورد و منت از حاتم طایی هم نمی کشد.” اما هم در تعیین دستمزدش گرفتار دولتی هاست و هم وقتی بازنشسته شد، دولت که سرمایه انباشت شده از بیمه پردازی او را به اختیار گرفته، با یک ویرگول چند ماه او را اسیر اضطراب و استرس می کند.
یک آقایی بود که با عمامه مشکی در تبلیغات ریاست جمهوری می گفت باید حقوق کارگران عزیز ما باید حقوق شان متناسب با تورم، متناسب سازی شود. آیا می شه؟ پس مسئول اقتصادی کیه؟” تازه این بزرگوار از مسئله مهمی به نام “ترک فعل” هم سخن به میان آورد. مستند به همین سخنان دغدغه مندانه باید پرسید “پس چه شد؟” در این سه سال، حقوق ها چقدر -اسما- افزایش یافته است و چقدر نسبت به سه سال پیش سفره ها کوچکتر شده است؟ مردم این را با گوشت و پوست و استخوان خود لمس می کنند. با شعار چیزی درست نمی شود. برنامه علمی و عملیاتی می خواهد.
بگذریم، کارگران باید سال آینده هم بیشتر از امسال کار کنند و کمتر مصرف کنند. تورم و گرانی حکمی چنین لازم الاتباع دارد!
انتهای پیام