فریز کردن، زاپ کردن و از دست دادن بیش از سلول های چربی

از آنجایی که در مرحله‌ای از زندگی‌ام چاق بودم، درد عاطفی ناشی از احساس بزرگ بودن و غیرقابل قبول بودن را می‌دانم. فرهنگ ما به بسیاری از ما، به ویژه زنان، تلقین کرده است که فکر کنیم لاغری و زیبایی تعریف شده توسط رسانه ها شادی، سعادت و عشق به خود را به ارمغان می آورد. متأسفانه به نظر می رسد هیچ محدودیتی برای کارهایی که برای دستیابی به زیبایی که معتقدیم نداریم و شکلی که تا حد امکان به شکل مورد نظر نزدیک است انجام دهیم وجود ندارد.

این هفته متوجه من شد که سازمان غذا و دارو اخیراً دو “دستگاه” جدید را تأیید کرده است که بدن را شکل می دهد – از بین بردن “دسته های عشق” و “کیسه های چربی”. این دو روش پزشکی ادعا می کنند که بدون نیاز به جراحی یا روش های تهاجمی بدن را از شر چربی های اضافی خلاص می کند. یکی از روش‌ها سلول‌های چربی را در «دستگیره‌های عشق» یا نواحی خاصی از چربی انباشته شده «یخ زده» می‌کند و باعث می‌شود در طی چند ماه خود تخریب شوند. با “دستگاه CoolSculpting” خود، یک بیمار به سادگی روی یک صندلی می نشیند در حالی که یک تکنسین از ابزاری استفاده می کند که مشتی چربی را در ظرفی به اندازه یک کیسه کاغذی می مکد که محکم به بدن می چسبد و شروع به سرد کردن چربی می کند. در نهایت چربی در واقع منجمد می‌شود و باعث می‌شود سلول‌ها با مرگ زودهنگام و طبیعی بمیرند و دوباره جذب بدن شوند. موسس این شرکت، میچل لوینسون، ادعا می کند که چربی بر نمی گردد.

روش دوم روشی است که سلول های چربی را از بین نمی برد. بلکه یک دستگاه لیزر کم انرژی به نام لیزر زیرونا منافذ کوچکی در غشای سلولی ایجاد می‌کند که باعث می‌شود محتویات چربی به آرامی به بیرون نفوذ کند و سلول‌ها را تخلیه کند. به گفته رایان مالونی، مدیر ارشد تحقیقاتی شرکت سازنده، ارکونیا، سلول ها هنوز زنده هستند و قادر به ترشح هورمون های مهم سلامتی هستند. بیمار روی میز دراز می کشد در حالی که دستگاه به دور کمر، باسن و ران ها می چرخد. این روش در هر طرف ۲۰ دقیقه طول می کشد و سه بار در هفته به مدت دو هفته تکرار می شود. هر دو روش تا ۳۰۰۰ دلار برای هر “دستگیره عشق” (یا تجمع مشابه سلول های چربی) هزینه دارند و یک ناحیه بزرگتر از چربی یا “روکش مافین” ممکن است به دو درمان نیاز داشته باشد. با این حال، این روش‌ها فقط برای برآمدگی‌های «گسسته» مناسب هستند، نه برای مناطق بزرگ چربی.

اگر تا اینجا خوانده اید و عمیقاً نگران نیستید، باید بیش از آن نگران باشید. این شرکت‌ها و افرادی که هزاران دلار برای این روش‌ها می‌پردازند، از افسانه‌ای حمایت می‌کنند که پذیرش خود و لذت زندگی هزاران نفر را از بین می‌برد: اسطوره کمال بدنی. ما توسط یک صنعت رژیم غذایی شصت میلیارد دلاری در سال شستشوی مغزی داده ایم که به هر دو روش آگاهانه و ناخودآگاه به ما اطلاع می دهد که ما همان چیزی خواهیم بود که می خواهیم: مورد علاقه، آرزو، پذیرش، تحسین و مهمتر از همه راضی و سعادتمند. وزن کم کنیم و خودمان را به شکلی متفاوت در بیاوریم. با این حال، بر اساس مطالعات اخیر، هیچ کس وقتی لاغرتر شود یا بر اساس برخی از تعریف های خارجی از دوست داشتنی شکل بگیرد، خوشحال تر نمی شود. علاوه بر این، علیرغم همه چیزهایی که در مورد تغییر سبک زندگی و کاهش وزن مورد بمباران قرار گرفته ایم، چاقی در حال افزایش است ~ اکنون با آمارهای هشدار دهنده به جوانان ما رسیده است. یک چیزی به طرز وحشتناکی اشتباه است.

در بیشتر زندگی حرفه‌ای‌ام با زنانی کار کرده‌ام که با مشکلات وزن، شک در ارزش خود و تحریف تصویر بدن دست و پنجه نرم می‌کنند. در زندگی خودم بیش از ۱۹۰۰ پوند اضافه و کم کرده ام. من از نزدیک می‌دانم که تلاش‌های مذبوحانه برای لاغر شدن و داشتن اندامی شبیه مدل‌های روی جلد مجلات. من آموخته ام که نارضایتی با رژیم گرفتن یا “تجسم سازی” بدن ما برطرف نمی شود. رضایت عمیق و پایدار از خودمان مستلزم آن است که اطلاعات نادرستی را که به خود می‌گوییم یا دیگران به آنها گفته‌اند و اکنون معتقدیم که درست هستند، از بین ببریم. ما باید دلسوزانه با خود روبرو شویم، آنچه هستیم را بپذیریم و به ارزش و خوبی خود اعتماد کنیم. ما باید باور افسانه “فقط اگر من متفاوت از خودم بودم خوشحال می شدم” را کنار بگذاریم. ما باید حقیقت خود را تعریف کنیم و با آگاهی، انتخاب عاقلانه و پذیرش خود زندگی کنیم.

متأسفانه، بسیاری از زنان (و مردان) یک عمر با این باور زندگی می کنند که باید به نوعی لاغرتر یا جذاب تر باشند تا در زندگی شاد و رضایت بخش باشند. اغلب اوقات این تلاش برای کمال منجر به یک حالت دائمی ناراحتی و اشتیاق می شود – و اغلب اوقات انزوا، افسردگی و اختلالات خوردن نتیجه آن است. برای اینکه در پذیرش، شادی و آزادی زندگی کنیم، باید «اسطوره» را رها کنیم و به سوی حقیقتی رهایی بخش تر، واقع بینانه تر و غنی تر با امکان باز شویم: ما از قبل دوست داشتنی و کامل هستیم، درست همانطور که هستیم. ما باید وابستگی خود را به وزن کمتر یا متفاوت نگاه کردن کنار بگذاریم. در هیچ کجای دنیا این حقیقت ندارد که ارزش روح انسان به عددی در یک ترازو یا یک شکل حجاری شده خاص وابسته باشد. تلاش برای لاغر شدن یا لاغر شدن ما را بیشتر و بیشتر از دل موضوع دور می کند – و از آنچه که شادی واقعی را به ارمغان می آورد: برقراری ارتباط با ماهیت واقعی خود و درک اینکه برای کامل بودن نیازی به اصلاح یا بهبود نداریم. با ارزش بودن، دوست داشته شدن

جدای از ربودن فرصت‌ها برای پذیرش شخصی و تغییر سیستم‌های اعتقادی در مورد مسائل مربوط به بدن و وزن، حذف سلول‌های چربی از بدن ممکن است در دراز مدت سالم نباشد. سلول های چربی هدفی را دنبال می کنند و درک نقش این سلول ها در سلامتی و تندرستی مهم است. به طور خلاصه، سلول های چربی فقط مکان هایی نیستند که کالری اضافی را ذخیره می کنند. آنها همچنین رشد، بلوغ، شفا، مبارزه با بیماری و پیری را تنظیم می کنند. سلول های چربی بیش از ۱۰۰ هورمون ترشح می کنند که دو مورد از آنها لپتین (که به مغز می گوید بیشتر یا کمتر غذا بخورد) و آدیپونکتین (که به تنظیم متابولیسم کمک می کند) است. به گفته مایکل دی. جنسن، متخصص غدد در کلینیک مایو در روچستر، مینه سوتا، سلول های چربی سالم به نیازهای بدن توجه دارند. اگر سلول های چربی به درستی کار نکنند، وظیفه ذخیره یا آزادسازی چربی را به طور موثر انجام نمی دهند (فرایندی که برای سلامت بدن ضروری است). در عوض، سلول‌های چربی خاص (به نام سلول‌های چربی احشایی) هم در قلب و هم در اطراف کبد تجمع می‌کنند و چربی را در جریان خون آزاد می‌کنند و خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی، سکته، دیابت و بیماری آلزایمر را افزایش می‌دهند.

خطر بالقوه دیگر در تکنیک های جدید انفجار چربی این است که آنها چربی احشایی – فقط چربی زیر جلدی (سلول های چربی که در زیر پوست، اطراف باسن، ران ها و پایین شکم تجمع می کنند) را هدف قرار نمی دهند. اگر فردی به مصرف کالری بیشتر از آنچه می سوزاند ادامه دهد، ممکن است در واقع روند انباشته شدن چربی مضر و تهدید کننده زندگی را تسریع بخشد. علاوه بر این، بسیاری از کارشناسان نگران هستند که خارج کردن چربی از سلول‌های چربی می‌تواند باعث افزایش سطح چربی در جریان خون شود، وضعیتی سمی و خطرناک. همچنین، از دست دادن سلول های چربی می تواند سطح لپتین را کاهش دهد و به مغز سیگنال دهد که بیشتر غذا بخورد. اگرچه هر دو شرکت، Zeltiq و Erchonia Corp.، به مردم اطمینان می‌دهند که روش‌هایشان بی‌خطر است، آنها همچنین از مردم می‌خواهند عادات غذایی و ورزش خود را نیز تغییر دهند.

به نظر می‌رسد که در حالت ایده‌آل، می‌توان چربی اضافی ظریف را با هزینه‌ای از بین برد و اگر بیمار عاقل باشد، عادات سبک زندگی خود را نیز برای کاهش وزن تغییر خواهد داد. این ما را به افسانه کمال بدن و شکست آشکار اکثریت آمریکایی در حفظ وزن سالم و سطح تناسب اندام بازمی گرداند. آیا ممکن است چیزی بزرگتر از سلول های چربی و شکل بدن در اینجا وجود داشته باشد؟ من هم اینچنین فکر میکنم.

ما می خواهیم لاغر و خوش اندام باشیم زیرا این گونه بودن در فرهنگ ما ارز خوشبختی و پذیرش است. با این حال این ارز یک دروغ است و اکثر سیستم های کاهش وزن شکست می خورند زیرا در نهایت باعث خوشحالی مردم نمی شوند. شکل خاص بودن به موضوع پوچی یا ناراحتی که عمیق تر از هر رژیم غذایی، تکنیک انجماد چربی یا جادوی لیزر است، نمی پردازد. قبل از اینکه بتوانیم لذت واقعی یا پایدار را تجربه کنیم، ابتدا باید خودمان را بپذیریم و برای بدن هایی که داریم سپاسگزار باشیم. ما باید از پیچیدگی و زیبایی فوق العاده فیزیولوژی و خرد بدن خود شگفت زده شویم. باید وقت بگذاریم و به زمزمه های دل و جانمان گوش دهیم. ما باید شجاعت مقابله با عمیق‌ترین ترس‌ها و قوی‌ترین احساسات خود را پیدا کنیم، بدون اینکه به غذا یا چربی‌زدایی به عنوان پناهگاه روی بیاوریم. ما باید با حقیقت، دروغ هایمان روبرو شویم و بدانیم که بدبختی و رنج بر این اساس است که بخواهیم در جایی غیر از جایی که الان هستیم باشیم. این شامل بدن ما نیز می شود. ما باید از مشارکت در ظلم و خشونت دست برداریم که بر اساس برخی استانداردهای بیرونی بدنمان را مجبور به متفاوت بودن با آنچه که هست، می کنیم.

اگر شما فردی هستید که وسوسه می‌شوید به حذف چربی‌ها نگاه کنید، نمی‌دانم آیا می‌خواهید از خود بپرسید: آیا من در اشتغال ذهنی و تعهد به کمال سهیم هستم؟ آیا من از احساساتم دور می شوم و من را به سمت عادات غذایی ناسالم سوق می دهم؟ آیا می خواهم یک راه حل سریع ~ درمانی یک شبه ~ از من سلب فرصت برای رویارویی با مسائل واقعی خود و در آغوش کشیدن زندگی من با خرد و انتخاب بالغ؟ آیا از تعهد و انضباط لازم برای ایجاد یک سبک زندگی سالم دوری می‌کنم، بنابراین عادت اجتناب را تداوم می‌بخشم؟ آیا من با پرداخت هزاران دلار برای تعمیر چیزی که هرگز شکسته نشده است، الگوی قابل تحسین و قابل احترامی برای جوانان فرهنگ خود قرار می دهم که فقط نیاز به تغییر سبک زندگی دارد؟ آیا می توانم از این پول استفاده بهتری نسبت به منجمد کردن یا لیزر کردن جیب های “من ناخواسته” داشته باشم؟

اعتقاد من این است که وقتی بخش هایی از خود را که بیشتر می خواهیم حذف کنیم، استقبال می کنیم و می پذیریم، خود را به روی آزادی و خوشبختی واقعی باز می کنیم. زندگی ما می تواند پر جنب و جوش و پر از ارزش و معنا شود. مواجهه با احساساتمان، یادگیری روش های جدید برای بودن با آنچه هستیم و ظاهرمان، ما را به همه چیزهایی که زندگی ارائه می دهد باز می کند. رها شدن از وجود تطابق با شکلی که از بیرون دیکته شده و مطلوب است، افق های ما را گسترش می دهد و راه ورود ما به زندگی را با رنگی کامل، زنده و کامل افزایش می دهد. دور شدن از گزینه تغییر تقریباً آنی بدن، فرصتی برای یک عمر زندگی عمیق از هسته ای از تمامیت و قدرت است. از این پایه، ما موضع می گیریم و در تغییری شرکت می کنیم که به شدت مورد نیاز فرهنگمان است: تبدیلی از زندانی بودن در خواست و کمال جویی به واقعی بودن، کامل بودن و پرنشاط بودن، در آغوش کشیدن تمام زندگی با هوشیاری، قدرت، ایمان. ، قطعیت و هدف

“… به داستان ها بسنده نکن، اوضاع با دیگران چگونه پیش رفته است. افسانه خودت را بدون توضیح پیچیده باز کن تا همه این قسمت را بفهمند: ما تو را باز کردیم.” ~ مولانا.